Bataven 3 baalt van gelijkspel tegen runner-up

De ene keer kun je leven met een gelijkspel. De andere keer voelt het als een nederlaag. Dat laatste was zondag duidelijk merkbaar in de kleedkamer van Bataven 3, na het thuisduel met DVC '26. 

Tegenwoordig wordt van columnisten verwacht dat ze in hun stukjes duidelijk kant kiezen. Willem van Hanegem, Hugo Borst, Valentijn Driessen, Nico Dijkshoorn, Johan Cruijff en ga zo maar door. Ze hebben er een handje van om te spreken van 'de beste wedstrijd van ... dit seizoen'. Of 'de meest afschuwelijke vertoning van de afgelopen jaren'. Het is zwart of wit. Vooruit, laten we daar een keer in meegaan. Dan was de eerste helft van De Bataven 3 tegen DVC '26 misschien wel de beste van de afgelopen maanden. De bezoekers uit Didam hadden geen antwoord op het afwisselende spel van de Gendtse ploeg en dat het bij rust slechts 1-0 stond, mag een wonder heten.

Maar zoals het zo vaak gaat - kijk alleen maar naar De Klassieker van zondag - is het de tweede helft altijd een ander duel. Toch verdubbelde Marc Maters uit een penalty een kwartier na rust de score, die was geopend door Thijs Saat. De Bataven leek op weg naar een verdiende stunt, maar een opportunistisch offensief - de bezoekers gingen met vier aanvallers het slot van de wedstrijd in - bracht DVC toch nog op gelijke hoogte. Twee keer verdween de bal via het hoofd in het doel. Eerst kwam een voorzet per ongeluk op het hoofd van Gidion Schouten, even later was het de spits van de Didamse ploeg die doeltrof.

De bezoekers roken bloed en gingen op zoek naar de 2-3, maar dankzij een enorme strijdlust hield De Bataven toch nog een punt over aan het duel. En dus waren er na afloop gemengde gevoelens. En daar kunnen de heren columnisten dus weer niets mee.