Hoewel zijn vader hem liever bij het Schuttersgilde zag, werd Jan, toen
hij 12 jaar oud werd, meteen lid van de Bataven. Hij bleek een aardig balletje te
kunnen trappen en maakte op 17-jarige leeftijd zijn debuut in het eerste elftal van de
Bataven, met onder andere Theo Eltink en Jos Rensen. Hij werd kampioen in 1959 en
1961 en promoveerde naar de 3e klasse op het toen net geopende Sportpark
Walburgen.
De actieve voetbalcarrière duurde tot de 40 jaar in zicht kwam. Jan was zelf geen
makkelijke speler geweest voor de scheidsrechters, maar ging na zijn actieve
voetbalcarrière zelf wedstrijden fluiten bij de club. Jan was ook nog enkele jaren
bestuurslid, maar zijn echte liefde lag bij het fluiten. Coördinator van de
scheidsrechters Peter Kersten, kon altijd een beroep op Jan doen als dat nodig was.
En het leek wel of Jan er steeds meer plezier in kreeg. Heel veel voetballers en oudvoetballers hebben herinneringen aan ‘Scheidsrechter Jan’. Hij hield dit vol tot zijn 80e
levensjaar.
De Bataven heeft Jan benoemd als ‘Lid van Verdienste’. En de KNVB kende Jan ‘De
Zilveren Speld van de KNVB’ toe. Op ons eerste veld werd na de huldiging een filmpje
gemaakt dat als item door De Wereld Draait Door op TV werd vertoond. Helaas komt
aan alles een eind en binnen een jaar werd Jan zodanig ziek dat hij geen
scheidsrechter meer kon zijn. Een hard gelag voor Jan, en natuurlijk ook voor zijn
vrouw Bets en hun kinderen. Jan is het fluiten blijven missen tot de laatste dag.
Wij als Batavenfamilie zijn Jan Hermsen veel dank verschuldigd voor alles wat hij voor
ons gedaan heeft. Wij wensen zijn vrouw Bets, zijn kinderen Esther en Marcel met hun
partners en zijn kleinkinderen, veel sterkte toe om zijn overlijden te verwerken.
